Po awansie na stanowisko kierownicze często oczekuje się, że będziesz ideałem – wizjonerem, strategiem, mentorem. Okazuje się jednak, że rzeczywistość zarządzania to nie ideał, lecz codzienna improwizacja, nieprzewidywalna i często komiczna. Istnieje presja bycia perfekcyjnym liderem, ale najlepsi przywódcy nie działają według sztywnych reguł z poradników. Są pełni sprzeczności, potrafią być zarówno stanowczy, jak i empatyczni, popełniają błędy i uczą się na nich.

Podejście oparte na samoświadomości, autentyczności i ciągłym rozwoju zdaje się być bardziej wartościowe niż dążenie do perfekcji.

Samotność w roli lidera to powszechne i dotkliwe doświadczenie, potwierdzone badaniami. Ponad 70% topowych menedżerów odczuwa izolację, brakując uczciwej i bezpiecznej przestrzeni do rozmów i wymiany myśli. Z tego wynikają negatywne konsekwencje dla decyzji biznesowych i zdrowia psychicznego. Kultura biznesowa, promująca silne przywództwo, oraz psychologiczne mechanizmy władzy, prowadzą do samoizolacji liderów. Warto zauważyć, że przywództwo nie polega na nieomylności, lecz na umiejętności korzystania z zewnętrznych perspektyw. Kluczem do przełamania izolacji jest budowanie systemu wsparcia poza organizacją, poprzez relacje z coachami,